การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อเปรียบเทียบผลการยืดเหยียดกล้ามเนื้อแบบกระตุ้นระบบประสาทกล้ามเนื้อ การยืดเหยียดแบบเคลื่อนไหว และการยืดเหยียดแบบยืดค้าง ที่มีต่อความเร็วในการออกตัวของนักวิ่งระยะสั้นชาย มหาวิทยาลัยราชภัฏบุรีรัมย์โดยการทดสอบในกลุ่มตัวอย่าง จานวน 6 คน ประกอบด้วย การทดสอบความเร็วการออกตัวจากบล๊อคสตาร์ท 50 เมตรแรก และ 50 เมตรสุดท้าย และความเร็วในการวิ่งระยะ 100 เมตร ซึ่งจะทาการทดสอบความเร็วหลังจากการยืดเหยียดทั้ง 4 ชนิด ประกอบด้วย การยืดเหยียดกล้ามเนื้อแบบกระตุ้นระบบประสาทกล้ามเนื้อ ในเทคนิค การหดตัว – คลายตัว จะปฏิบัติท่าละ 60 วินาที ต่อ 1 ท่า การยืดเหยียดแบบเคลื่อนไหว การยืดเหยียดด้วยตัวเอง และการยืดเหยียดโดยผู้อื่นกระทาให้ จะปฏิบัติข้างละ 30 วินาที ต่อ 1 ท่า โดยทุกการยืดเหยียดจะต้องปฏิบัติจานวน 3 รอบ พักระหว่างรอบ 20 วินาที ซึ่งจะฝึก 1 วัน พัก 2 วัน สลับกันจบครบทั้ง 4 ชนิดของการยืดเหยียด ผลการวิจัยพบว่า การทดสอบความเร็วการออกตัวจากบล๊อคสตาร์ท 50 เมตรแรก จากยืดเหยียดทั้ง 4 ชนิด ไม่มีความแตกต่างกัน และการทดสอบความเร็วจากการออกตัวจากบล๊อคสตาร์ท 50 เมตรสุดท้าย และความเร็วในการวิ่งระยะ 100 เมตร การยืดเหยียดแบบเคลื่อนไหว ใช้ระยะเวลาในการวิ่งน้อยที่สุด เมื่อเปรียบเทียบกับการยืดเหยียดทั้ง 3 ชนิด อย่างมีนัยสาคัญทางสถิติที่ระดับ .05 สรุปได้ว่าการยืดเหยียดแบบเคลื่อนไหว สามารถเพิ่มประสิทธิภาพ หรือเพิ่มความเร็วให้กับนักกรีฑาระยะสั้นได้อย่างมีประสิทธิภาพ