การวิจัยนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาสภาพปัญหาสัมมาชีพวิถีชีวิตชุมชนในระดับ
ครัวเรือน อำเภอปะคำ จังหวัดบุรีรัมย์ 2) ศึกษาแนวทางการพัฒนาสัมมาชีพตามวิถีชีวิตชุมชนเพื่อ
เพิ่มรายได้ในระดับครัวเรือน อำเภอปะคำ จังหวัดบุรีรัมย์ 3) พัฒนารูปแบบสัมมาชีพวิถีชีวิตชุมชน
และเพิ่มศักยภาพชุมชนในการพัฒนาสัมมาชีพจากองค์ความรู้เดิมเพื่อเพิ่มรายได้ในระดับครัวเรือน
อำเภอปะคำ จังหวัดบุรีรัมย์ กลุ่มเป้าหมายในการศึกษาข้อมูลใช้วิธีเจาะจงจากชุมชนท่องเที่ยว
ได้แก่ ผู้นำชุมชน ผู้อาวุโส ปราชญ์ชาวบ้าน กลุ่ม อสม. ส.อบต. เจ้าหน้าที่หน่วยงานภาครัฐและ
เอกชน ผู้สูงอายุ เยาวชน ของอำเภอปะคำ จังหวัดบุรีรัมย์ งานวิจัยนี้เป็นงานวิจัยและพัฒนา (R&D)
ใช้เครื่องมือเชิงปริมาณและเชิงคุณภาพในการเก็บข้อมูลบริบทชุมชน และใช้เครื่องมือในการทดสอบ
ความพึงพอใจในการพัฒนารูปแบบสัมมาชีพวิถีชีวิตชุมชนและเพิ่มศักยภาพชุมชน
ผลการวิจัยพบว่า ปัญหาสัมมาชีพวิถีชีวิตชุมชนในระดับครัวเรือนประกอบด้วย ปัญหาด้าน
งบประมาณ ด้านวัสดุอุปกรณ์ที่มีจำกัด ด้านการขาดแหล่งเรียนรู้ในชุมชนด้านรายได้ ปัญหาการ
ว่างงาน ปราชญ์ชุมชนบางส่วนขาดความเชี่ยวชาญในการถ่ายทอดองค์ความรู้ ได้มีการศึกษา
แนวทางในการพัฒนาสัมมาชีพโดยการฝึกอาชีพให้มีการฝึกอบรมอาชีพ โดยยึดหลักปรัชญา
เศรษฐกิจพอเพียงเพื่อที่จะได้ประหยัดค่าใช้จ่ายและมีรายได้เสริม ความรู้ที่ได้จากการเรียนรู้ไปใช้ใน
การสร้างความรู้ใหม่เพื่อประกอบอาชีพเสริมในครัวเรือน และมีการปรับปรุงการบริหารจัดการการเรียนรู้ มีการพัฒนาการฝึกอาชีพและจัดกิจกรรมฝึกอบรมอาชีพในพื้นที่เพื่อสร้างรายได้ชุมชนได้
น าองค์ความรู้ในบริหารจัดการภายในครัวเรือน และมีแนวทางจะสร้างแหล่งเรียนรู้ทางด้าน
สัมมาชีพตามวิถีชีวิตชุมชน จึงส่งผลให้เกิดอาชีพที่หลากหลาย และเกิดการแลกเปลี่ยนในชุมชน
This research aimed at examining problems regarding honest livelihood in
accordance with the community’s way of life at the household level of Pakham
District, Buriram Province; determining how to improve the honest livelihood based
on community’s way of life to increase household income of people in Pakham
District, Buriram Province; and developing the honest means of livelihood and
enhance community’s potential in developing honest livelihood based on the
existing body of knowledge to increase household income of people in Pakham
District, Buriram Province. The participants were specifically drawn from the
community and included community leaders, senior members of the community,
local scholars, village volunteers, members of the Sub-district Administration
Council, public and private organization officers, older persons, and youngsters of
Pakham District, Buriram Province. This research and development project made
use of quantitative and qualitative tools to collect community data as well as to
test the satisfaction with the development of honest livelihood based on the
community’s way of life and improve the community’s potentials.
Research findings indicated that, with respect to problems with community’s
honest livelihood at household level, there were limited budget, materials and
equipment and a lack of learning centers in the community. In terms of income,
there were the problems of unemployment and some community scholars were
not skilled in transferring their body of knowledge. There was a study of how to
improve honest livelihood by conducting occupational training based on self-sufficiency principle in order to reduce expenses and increase supplementary
income. Knowledge obtained from the occupational training was applied to create
Proceedings-HUNIC 2018 455
new body of knowledge in order to perform additional careers. As a result, there
were occupational groups for people to earn more income. The participants’
satisfaction with their involvement in the project was at the highest level with the
average score of 4.86. Learning management was improved and occupational
training was organized in the community to increase people’s income. The
community applied the body of knowledge gained to household management and
came up with the guidelines for creating a learning center where people could
learn about honest livelihood based on the community’s way of life. Thus, a
variety of occupation emerged and there was exchange within the community.
