ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับพฤติกรรมการป้องกันโรคไข้หวัดใหญ่ของประชาชน บ้านสะยา ตำบลบัวทอง อำเภอเมือง จังหวัดบุรีรัมย์

Abstract

การวิจัยครั้งนี้เป็นวิจัยเชิงพรรณนา (Descriptive Research) มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาและวิเคราะห์ความสัมพันธ์คุณลักษณะทางประชากร ปัจจัยนำ ปัจจัยเอื้อ ปัจจัยเริม และพฤติกรรมการป้องกันโรคไข้หวัดใหญ่ของประชาชนบ้านสะยา หมู่ที่ 3 ตำบลบัวทอง อำเภอเมือง จังหวัดบุรีรัมย์ เก็บข้อมูลจากกลุ่มตัวอย่าง จำนวน 155 คน ระหว่างเดือนตุลาคม 2562 ถึง เดือนตุลาคม 2563 โดยใช้แบบสอบถามเป็นเครื่องมือเก็บรวบรวมข้อมูล ได้แก่ ข้อมูลทั่วไป ปัจจัยนำ ปัจจัยเอื้อ ปัจจัยเสริม และพฤติกรรมการป้องกันโรคไข้หวัดใหญ่ โดยใช้สถิติเชิงพรรณนา ได้แก่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน การวิเคราะห์หาค่าสหสัมพันธ์เพียร์สัน และการทดสอบค่าไคร์สแควร์ ผลการวิจัย พบว่า คุณลักษณะทั่วไปของกลุ่มตัวอย่าง ส่วนใหญ่เป็นเพศหญิง มีอายุอยู่ในช่วง 41 - 60 ปี มากที่สุด ระดับการศึกษาสูงสุดอยู่ในระดับประถมศึกษามากที่สุด กลุ่มตัวอย่างทั้งหมด นับถือศาสนาพุทธ ส่วนใหญ่มีสถานภาพสมรส ประกอบอาชีพเกษตรกรมากที่สุด และส่วนใหญ่ มีรายได้เฉลี่ยต่อเดือนต่ำกว่า 5,000 บาท นอกจากนี้ ปัจจัยนำ กลุ่มตัวอย่างส่วนใหญ่มีความรู้ อยู่ในระดับปานกลาง ทัศนคติอยู่ในระดับดี ปัจจัยเอื้ออยู่ในระดับ ปานกลาง ปัจจัยเสริมอยู่ในระดับปานกลาง และพฤติกรรมอยู่ในระดับปานกลาง การวิเคราะห์ความสัมพันธ์ระหว่างคุณลักษณะทางประชากร ปัจจัยนำ ปัจจัยเอื้อ และปัจจัยเสริมกับพฤติกรรมการป้องกันโรคไข้หวัดใหญ่ พบว่า เพศ อายุ ระดับการศึกษา สถานภาพ อาชีพ รายได้ ปัจจัยนำ ปัจจัยเอื้อ และปัจจัยเสริมมีความสัมพันธ์กับพฤติกรรมการป้องกัน โรคไข้หวัดใหญ่ โดยมีนัยสำคัญทางสถิติที่ 0.05 ซึ่งสอดคล้องกับแนวคิดของ (Lawrence W. Green และ Marshall W. Kreuter) มีแนวคิดว่าพฤติกรรมของบุคคลมีสาเหตุจากทั้งปัจจัยภายในบุคคล และปัจจัยภายนอกบุคคล ทั้งนี้ยังมีองค์ประกอบอื่นที่มีอิทธิพลต่อพฤติกรรมสุขภาพ ซึ่งแบ่งกลุ่มองค์ประกอบออกเป็น 3 กลุ่ม คือ ปัจจัยนำ ปัจจัยเอื้อ และปัจจัยเสริม